امنیت سیستان و بلوچستان چگونه تأمین می شود؟

عصرایران - چندی پیش یکی از پاسگاه های مرزی سراوان، شاهد یک عملیات تروریستی بود که طی آن 14 نفر از مرزبانان که 12 تن شان سرباز وظیفه بودند، به شهادت رسیدند.

در هفته ای که گذشت ، خبری دیگر از سراوان رسید مبنی بر این که در این شهر مرزی ، نان کمیاب شده و مردم برای تهیه نان، گاه ناگزیرند به شهرهای مجاور سفر کنند. اطلاع رسانی رسانه ها البته باعث شد مسوولان مربوطه به خود آیند و عجالتاً مشکل نان مردم را حل کنند و بعد ، دوربین های صدا و سیما را به منطقه بفرستند!

غرض از اشاره به مشکل نان در سراوان ، نه روایت یک مشکل خاص که بازگویی فقر و محرومیت در استان سیستان و بلوچستان است. 

هر چند که در سال های بعد از انقلاب ، سیستان و بلوچستان از یک ایالت فراموش شده به استانی مورد توجه تبدیل شد و محرومیت زدایی از این منطقه از ایران اسلامی در دستور کار قرار گرفت، اما هنوز تا رسیدن به ایده آل ها فاصله فراوانی وجود دارد و این منطقه ، جای کار فراوان دارد تا به متوسط کشوری از لحاظ رشد اقتصادی برسد.

امروز در خبرها آمده بود که 21 پاسگاه مرزی جدید در استان سیستان و بلوچستان احداث می شود. قطعاً راه اندازی این پاسگاه ها و نیز ارتقای سطح تجهیزات پاسگاه های دیگر در این منطقه ، از الزامات گریز ناپذیر است و باید سپاسگزار مردانی باشیم که شبانه روز ، حتی با نثار جان خویش ، از مرزهای کشورمان پاسداری می کنند.

اما واقعیت این است که هر چند گسترش نیروهای مسلح در مرزهای جنوب شرقی کشور لازم است ، اما به هیچ روی برای امنیت زایی در این منطقه کافی نیست.

 آن روی دیگر سکه امنیت در سیستان و بلوچستان ، رونق اقتصادی است. اگر این منطقه شاهد صنایع مولد، بازارچه های مرزی فعال ، مناطق آزاد اقتصادی، توریسم و سایر رشته های درآمدزای اقتصادی باشد، آنگاه عرصه برای تروریست ها و قاچاقچیانی که می کوشند با فریب جوانان از بین آنها یارگیری کنند بسیار تنگ خواهد شد و نکته کلیدی همین است.

حتی برخی مبلغان وهابی نیز که با حمایت مالی و معنوی سعودی ها در منطقه فعالیت می کنند، با سوء استفاده از فقر مردم به ویژه در مناطق دورافتاده مبادرت به اقدامات تبلیغی می کنند.

از دولت تدبیر و امید انتظار جدی می رود نگاه امنیتی به سیستان و بلوچستان را اصلاح کند و امنیت پایدار در آن منطقه را از زاویه نگاه اقتصادی دنبال کند تا بخش عمده ای از مشکلات امنیتی منطقه و معضل دیرپای قاچاق مواد مخدر به طور ریشه ای حل شود.

پیشنهاد می شود در دولت از هر کدام از وزارتخانه ها و دستگاه های دولتی خواسته شود طرح توسعه ای خود برای سیستان و بلوچشتان را ظرف مدت معینی ارائه کنند تا پس از تصویب و تأمین مالی در بودجه سالانه ، اجرایی شود. مثلاً سازمان میراث فرهنگی و گردشگری بگوید که برای افزایش گردشگران داخلی و خارجی در مناطق بکر و سواحل بسیار زیبای سیستان و بلوچستان چه برنامه ای دارد و همین طور سایر دستگاه های دولتی.

هزینه کرد برای شکوفایی اقتصادی سیستان و بلوچستان ، نه "هزینه" برای یک استان ، که "سرمایه گذاری پایدار" برای کل کشور است.

نگاه ايراني به ديپلماسي جهاني

محمود سريع القلم در گفت و گو با «شرق» نقد کرد

نويسنده: مجتبي فتحي، مهراوه خوارزمي

دومين ميهمان «دست انداز» برخلاف ميهمان پيشين (سور لوگارد نروژي) در ايران چهره اي شناخته شده و نام آشنا ست؛ به خصوص براي دانشجويان و دانشگاهيان. اهل تحقيق، تدريس، تدوين و تاليف است. كم مصاحبه اما اثرگذار در رسانه ها؛ موجي كه او با مقالات و گفت وگوهاي خود به راه مي اندازد تا مدت ها تحرك و پويايي در انديشه را به دنبال دارد. «توسعه» ايران دغدغه او است؛ دغدغه اي كه منجر به نگاشتن كتابي با همين مضمون شده: «عقلانيت و توسعه يافتگي ايران»؛ كتابي كه چندين بار زير چاپ رفته و انتظار مي رود تا سال هاي بعد نيز تجديد چاپ آن متوقف نشود. هم در اين كتاب و هم در گفت وگوهاي خود كشورهايي همچون تركيه، برزيل، هند و آرژانتين را الگو هاي مناسب براي ايران به منظور قرار گرفتن در مسير توسعه و كسب قدرت و ثروت مي داند. البته نگاه او نه كوتاه مدت، بلكه درازمدت است. معتقد است حركت در اين مسير نيازمند تحقق پيش زمينه هايي است

از جمله ايجاد اصلاحات در تفكر و تعقل نسبت به جهان؛ اصلاحاتي كه به دنبال تعامل با جهان از يك سو و از سوي ديگر كنار گذاشتن تفكر به چالش كشيدن «نظم جهاني» باشد؛ چالشي كه به گفته او به مانعي در مسير حركت ايران به سمت توسعه تبديل شده است. دكتر «محمود سريع القلم»، استاد دانشگاه شهيد بهشتي، اميدوار است كه ايران روزي مرزهاي توسعه را درنوردد. اما اميدش به نسل بعدي است؛ اين اميد و آرزو را او در كتاب تازه منتشرشده اش عينيت بخشيده؛ «اقتدارگرايي ايراني در عهد قاجار»؛ كتابي كه خيلي زود به چاپ دوم رسيد و اكنون در انتظار تجديد چاپ است. او اين كتاب را به ايرانيان زير 10 سالي تقديم كرده كه «براي كسب ثروت به نهاد دولت نزديك نخواهند شد؛ براي افزايش قدرت كشور، ثروت توليد خواهند كرد، از فرهنگ شفاهي و غيردقيق به فرهنگ مسوولانه مكتوب، انتقال تمدني پيدا خواهند نمود.» و... سريع القلم توسعه را صرفا ناشي از خواندن و نوشتن در مرزهاي جغرافيايي ايران نمي داند و محدود ماندن در آن را نيز آفتي در مسير توسعه مي خواند. شايد برپايه همين اعتقاد باشد كه او خود به بيش از صد كشور جهان سفر كرده و در بيش از 500 كنفرانس بين المللي حضور يافته است، از جمله «داووس». او بيش از 13 بار در مجمع جهاني داووس به عنوان يكي از ارگان هاي اقتصادي مهم جهان كه ضمن ايجاد فرصت شغلي براي مردم سراسر جهان درآمد كلاني نيز دارد حضور پيدا كرده است. در حالي كه خيلي از دولتمردان بزرگ جهان به سختي به تعداد انگشتان يك دست فرصت حضور در اين كنفرانس را داشته اند.

حضور محمود سريع القلم در «دست انداز» با اصرار و پيگيري هاي فراوان در دفتر كوچكش در دانشگاه شهيد بهشتي امكان پذير شد تا با او به گفت وگو بنشينيم؛ از جايگاه ايران در معادلات منطقه اي و بين المللي تا سرانجام پرونده هسته اي ايران.

طي سال هاي گذشته منطقه خاورميانه ميزبان يكي از تاريخي ترين تحولات طول عمر خود بود؛ تحولاتي كه به بهار عربي ملقب شد. در جريان اين تحولات كشورهاي مختلفي سعي كردند در اين وقايع نقش آفريني كنند كه در اين ميان سهم بيشتر بر عهده كشورهاي غربي و همسايگان از جمله تركيه بود. با وجود اينكه در ايران بهار عربي امتداد انقلاب اسلامي سال 57 خوانده مي شد، شاهد بوديم كه عملاجمهوري اسلامي ايران نتوانست نقش موثري در اين تحولات داشته باشد. آيا اين مساله ناشي از ناتواني و سستي ما در كنش گري بوده يا بهار عربي ويژگي خاصي داشته و مردم معترض اين كشور ها خودشان تمايل نداشتند به سمت ايران حركت كنند؟

بخش مهمي از تخصص ما در علم سياست، فهم واقعيت هاست و سعي مي كنيم از ايده آليسم فاصله بگيريم. به همين دليل طبيعي است سخناني كه در اين ارتباط مي گويم با آنچه يك مقام مسوول دولتي مطرح مي كند متفاوت است. به باور من، دو كشور تركيه و عربستان برندگان سياسي و اقتصادي اين تحولات هستند.

چرا فكر مي كنيد كه اين دو كشور برنده اين تحولات بودند.

ادامه نوشته